I går ettermiddag pakka Ann Irene og eg med oss kveldsmat, dunjakker og kamera og sette kursen mot Vetrhus i Blådalen etter jobb. Det fine haustveret held fram, og vi berre MÅTTE ut på tur..
Vi køyrte til endes av vegen.
Vi har vore inn her oppe og snudd med bil tidlegare, men vi har aldri vore på tur til fots her. Vi hadde planlagt telttur i området her tidlegare i sommar, men den planen regna sjølvsagt vekk. No ville vi ta ein liten tur i terrenget her for å sondera litt med tanke på seinare turar både med og utan telt 🙂
Vi kom inn på ein godt synleg sti med eingong, men det står ingen skilt i området om kvar stien går til – i allefall traff ikkje vi på nokon skilt. Stien er heller ikkje T-merka, men den er merka med raude prikkar. Eg tippar på at stien fører ned til Eikemo, men eg skal ikkje stå bombastisk på det. Er det nokon som kjenner til kvar stien går til må dei gjerne gje ein liten lyd 🙂
Okkesom, vi hadde ikkje gått så langt før vi kom inn til eit vatn med fleire små vatn/dammar hist og pist.
Litt «melis» på toppen forut, gitt 😉
Ser ganske grått ut her, men det var veldig fint her. Litt anna terreng enn vi er vane med å gå tur i på desse kantar, syntes vi.
Av og til, eller ganske ofte her, kan ein undra seg på korleis ting har…
….hamna der dei ….
….ligg/står???
Det er noko småkupert her, men det er ikkje noko krevjande terreng å gå i.
Vi skulle ikkje på noko langtur, men vi måtte jo inn å sjå kva som skjulte seg her inne 🙂
På vegen traff vi på årets fyrst is på vatn. Det var jo slett ikkje SÅ kaldt i fjellet at det skulle frysa på, så vi konkluderte med at dette måtte vera ein mørk plass på kartet kor det fraus på om natta og ikkje rakk å tina om dagen….
Vi kom jo sjølvsagt ikkje inn i sola igjen, men vi kom i allefall inn til eit nytt vatn.
Lengre enn dette gjekk vi ikkje i går. Stien byrja no å gå nedover og vi måtte jo og tenkja på å koma oss tilbake til bilen før det vart heilt mørkt.
Eg har ikkje talt kor mange bileter er tok av denne fjellformasjonen, men eg må ha vore veldig fasinert av den, i allefall 😉
Vi fekk med oss ein flott solnedgang på tilbakevegen. Det var ikkje så mørkt som det ser ut på biletet – vi rota ikkje rundt i blinde her 🙂
Vel nøgd med denne vetle turen vår, køyrte vi litt tilbake langs vatnet til ei lita avkøyrsla kor det er laga til ein flott rasteplass av stein. Nu var det tid for litt kokkelering 🙂
«
Ann Irene rører i tomatsuppa på stormkjøkenet. Med ekstra makaroni, hardkokte egg og rundstykker vart det ein riktig så god kveldsmat. Og ikkje nok med det – til dessert hadde vi sjokolademousse med nykokt vaniljesaus. Mmmmmm….vi to er dei einaste som går til fjells for å gjøre oss fete 😉
Såg det ikkje koseleg ut? 🙂
Litt kaldt var det vorte no, men vi hadde jo forberedt oss med å ta med varme kler så vi fraus ikkje. Innan vi var ferdige med måltidet vårt var det blitt ganske så mørkt – vi måtte bruka både billysa og lommelykta på mobilen for å sjekka om vi hadde fått alt med oss før vi køyrte heimatt 🙂
Dette var ein kjekk tur og kanskje vi nyttar på å kombinera tur og kveldsmat ein anna kveld og – i fylgje vermeldinga er det jo ingen ende på finveret for tida 🙂
anitasboble 